બળાત્કારનો સૌથી મોટો મામલોઃ રાજસ્થાનની અજમેરની સોફિયા ગર્લ્સ કોલેજ, દેશની સૌથી પ્રખ્યાત શાળાઓમાંની એક. સોફિયા ગર્લ્સ કોલેજમાં નામાંકિત લોકોની છોકરીઓ ભણવા આવતી. રાજસ્થાનની ઘણી IAS અને IPS દીકરીઓ અહીં અભ્યાસ કરતી હતી.
બળાત્કારનો કેસ કેવી રીતે શરૂ થયો?
શહેરમાં રહેતા એક છોકરાએ 9મા ધોરણમાં ભણતી એક છોકરી સાથે મિત્રતા કરી. વેકેશન પછી, તે વિદ્યાર્થી છોકરા સાથે જવા લાગ્યો. છોકરાએ કોઈક રીતે વિદ્યાર્થિનીનો અશ્લીલ ફોટો પડાવી લીધો. તે પછી જે કંઈ થયું તે દેશના ગુનાના ઈતિહાસમાં કાળા પ્રકરણ તરીકે નોંધાયેલું છે. પરંતુ આજે પણ દેશમાં ગુના વિશે બહુ ઓછા લોકો જાણે છે.
આ ઘટના 1992ની છે, તેને અજમેર રેપ સ્કેન્ડલ તરીકે ઓળખવામાં આવે છે. સોફિયા ગર્લ્સ કોલેજની વિદ્યાર્થીની સાથે મિત્રતા કરનાર છોકરાનું નામ ફારુખ ચિશ્તી હતું. તેમનો પરિવાર ખ્વાજા મુઈનુદ્દીન ચિશ્તીની દરગાહ પર ખાદિમ (મુસ્લિમોમાં દરગાહના અધિકારી અથવા રક્ષક) તરીકે કામ કરતો હતો. ફારૂક ચિશ્તી અજમેર યુથ કોંગ્રેસના પ્રમુખ પણ હતા.
શું થયું
પત્રકાર સંતોષ ગુપ્તા કહે છે કે તેઓ તેમની ઓફિસમાં બેસતા હતા. લોકો ત્યાં આવતા-જતા હતા, જે અચાનક વધી ગયા. લોકો છોકરીની તસવીર લઈને આવતા અને પૂછતા – “શું આ એ જ છોકરી છે?” વાસ્તવમાં, તેઓ એવા લોકો હતા જેઓ લગ્ન કરવા જઈ રહ્યા હતા અને તેઓ પહેલાથી જ ખાતરી કરવા માંગતા હતા કે શું તેમની ભાવિ પત્ની બળાત્કારનો શિકાર છે.
ઓમેન્દ્ર ભારદ્વાજ તે સમયે અજમેરના ડીઆઈજી હતા, જે બાદમાં રાજસ્થાનના ડીજીપી પણ બન્યા હતા. તેમનું કહેવું છે કે આરોપીઓ આર્થિક રીતે એટલા પ્રભાવશાળી હતા અને તેમની સામાજિક પહોંચ એટલી હતી કે પીડિતોને નિવેદનો આપવા માટે પોલીસ માટે તે એક પડકાર બની ગયું હતું.
દરગાહ કૌભાંડ કેવી રીતે આગળ વધ્યું
વિદ્યાર્થિનીને ફસાવ્યા બાદ ફારુકે તેની અશ્લીલ તસવીરો ખેંચી હતી અને વિદ્યાર્થિનીને બ્લેકમેલ કરવાનું શરૂ કર્યું હતું. પહેલા વિદ્યાર્થિનીનું યૌન શોષણ થયું, પછી તેને કોલેજમાંથી અન્ય છોકરીઓને લાવવાનું કહેવામાં આવ્યું. એક પછી એક યુવતીઓ આ જાળમાં ફસાઈ ગઈ. પોતાની ઈજ્જત બચાવવા માટે તે બીજી છોકરીઓને પણ પોતાની સાથે લાવતો રહ્યો. કેટલાકને તો તેમની ભાભી અને બહેનોને લાવવાનું પણ કહેવામાં આવ્યું હતું.
પહેલા એક છોકરી પછી બીજી અને પછી ત્રીજી, બહુ જલ્દી 200 થી વધુ હિન્દુ છોકરીઓ આ જાળમાં ફસાઈ ગઈ. આ યુવતીઓ મજૂર અને ગરીબ પરિવારમાંથી નહીં પરંતુ રાજસ્થાનના સૌથી ધનિક પરિવારમાંથી હતી. આ બધું થતું રહ્યું અને કોઈ છોકરીના પરિવારજનોને સુરાગ પણ ન મળ્યો.
આ કોઈ સંયોગ ન હતો કે માત્ર હિન્દુ છોકરીઓને જ નિશાન બનાવવામાં આવી હતી. મુસ્લિમ છોકરીઓને સ્પર્શ પણ કરવામાં આવતો ન હતો. બળાત્કારનો ભોગ બનેલી મોટાભાગની છોકરીઓ ધોરણ 10 અને 12માં અભ્યાસ કરતી હતી. માસ્ટરમાઇન્ડ ફારૂક ચિશ્તી એકલો નહોતો. ખ્વાજા મોઇનુદ્દીન ચિશ્તીની દરગાહ સાથે જોડાયેલી એક આખી ગેંગ તેની સાથે સક્રિય હતી. તેમના મુખ્ય સાથી હતા – નફીસ ચિશ્તી અને અનવર ચિશ્તી. તેઓ બંને યુથ કોંગ્રેસના નેતાઓ પણ હતા.
અજમેર દરગાહની ઘટનાને કોનું સમર્થન મળ્યું?
તેની ગેંગ ખૂબ જ સંગઠિત રીતે તેનું કામ કરતી રહી. ધાર્મિક અને કોંગ્રેસ સુરક્ષા ઉપલબ્ધ હતી, તેથી કોઈપણ રીતે ડરવાનું કંઈ ન હતું. અજમેરમાં જ એક ફાર્મ હાઉસમાં આ કામ સરળતાથી ચાલતું હતું. યુવતીઓને લેવા માટે એક કાર જતી હતી અને સાથે મળીને તેઓને ઘરે સુધી કારે ઉતારી હતી. બળાત્કાર સમયે તેનો ફોટો લેવામાં આવ્યો હતો જેથી તે કોઈની સામે મોં ખોલવાની હિંમત ન કરી શકે.
તે સમયે આજના જેવા ડિજિટલ કેમેરા નહોતા. તે સમયના કેમેરાની રીલ ધોવા માટે તે જે સ્ટુડિયો જતી હતી તે સ્ટુડિયો પણ એક મુસ્લિમની માલિકીનો હતો. સ્ટુડિયોનો માલિક અલગથી નકલ મેળવીને યુવતીઓનું યૌન શોષણ પણ કરતો હતો. આ બ્લેકમેલર્સ માત્ર પોતાની જાત પર જ બળાત્કાર કરતા નથી પરંતુ તેમના મિત્રોને પણ ફરજ પાડે છે.
કેવી રીતે ખુલ્યું આ કૌભાંડ
જે યુવતીઓ પર બળાત્કાર ગુજારવામાં આવ્યો હતો અને બ્લેકમેઈલ કરવામાં આવી હતી તે એક પછી એક આત્મહત્યા કરવા લાગી હતી. આ જ કોલેજની વિદ્યાર્થિનીઓએ આ રીતે આત્મહત્યા કરી હોવાનો બનાવ બહાર આવ્યો હતો.
શરૂઆતમાં પોલીસે 8 આરોપીઓની ધરપકડ કરી હતી. સમાજમાં બદનામીના ડરથી મોટાભાગની યુવતીઓના પરિવારજનોએ પોલીસમાં ફરિયાદ નોંધાવવાની ના પાડી દીધી હતી. જે 12 યુવતીઓ હિંમત કરીને પોલીસ પાસે ગઈ હતી. તેમાંથી 10 બાદમાં પીછેહઠ કરી હતી. કારણ કે આરોપીઓ તેમને ધમકી આપતા હતા. બાકીની 2 છોકરીઓએ જ કેસ આગળ વધાર્યો. તેણે એકલાએ 16 આરોપીઓની ઓળખ કરી હતી. આ એ સમય હતો જ્યારે બળાત્કાર જેવા ગુના માટે આકરી સજા ન હતી.
ઘટનાના છ મહિના બાદ કોર્ટે આઠ આરોપીઓને આજીવન કેદની સજા ફટકારી હતી. પરંતુ મુખ્ય આરોપી ફારૂક ચિશ્તીએ પોતાને માનસિક દર્દી જાહેર કર્યો હતો. જેના કારણે કેસની સુનાવણી અટકી પડી હતી. આરોપીની આજીવન કેદની સજાને 10 વર્ષની જેલમાં ફેરવવામાં આવી હતી.
કોંગ્રેસે કેવી રીતે સમર્થન આપ્યું
ફરાર આરોપી સલીમ નફીસ 19 વર્ષ બાદ વર્ષ 2012માં ઝડપાયો હતો. બાદમાં તે પણ જામીન પર મુક્ત થયો હતો. જ્યારે આ બળાત્કાર કેસનો પર્દાફાશ થયો ત્યારે રાજસ્થાનનું સમગ્ર કોંગ્રેસ તંત્ર આરોપીઓને બચાવવામાં લાગી ગયું હતું. જે પણ સામે આવે તેને ધમકીઓ આપીને ચૂપ કરી દેવામાં આવ્યો. જો આરોપીઓ સામે કાર્યવાહી કરવામાં આવશે તો સાંપ્રદાયિક મામલો વધુ બગડશે તેમ જણાવાયું હતું. બળાત્કારીઓ મુસ્લિમ હતા તેથી મીણબત્તી ગેંગ પણ છોકરીઓને બદલે આરોપીઓના સમર્થનમાં ઉભી હતી.
દરેકની કોશિશ હતી કે ખ્વાજા મોઇનુદ્દીન ચિશ્તીની દરગાહની આડમાં બનેલી આ જઘન્ય અને બર્બર ઘટનાના સમાચાર દેશના લોકોને ન મળે. તેમને ચિંતા હતી કે દરગાહમાં જનારા હિંદુઓની સંખ્યા ઘટી શકે છે.
પછીથી આ મામલો ટીવી મીડિયા પર શોથી લઈને પુસ્તકો પર લખાયો, પરંતુ એક વસ્તુ જે આજ સુધી ક્યાંય જોવા મળી નથી, તે છે ન્યાય. જો પોલીસે તે સમયે આ કેસમાં આરોપીઓ પર કડક હાથે પકડ્યું હોત તો કદાચ તેમને ફાંસીની સજા થઈ શકી હોત.
બીજી એક વાત જાણવા જેવી છે કે તે સમયે પીવી નરસિમ્હા રાવ દેશના વડાપ્રધાન હતા અને કોંગ્રેસ પાર્ટીના અધ્યક્ષ પણ તે જ હતા. તેમણે આખા 5 વર્ષ સુધી સરકાર અને સંસ્થા ચલાવી. ફારૂક ચિશ્તી ભારતીય યુવા કોંગ્રેસના અજમેર એકમના પ્રમુખ હતા.
નફીસ ચિશ્તી કોંગ્રેસના અજમેર એકમના ઉપાધ્યક્ષ હતા. અનવર ચિશ્તી અજમેરમાં પાર્ટીના જોઈન્ટ સેક્રેટરી હતા. આવી સ્થિતિમાં, એવું કહી શકાય કે શક્તિશાળી કોંગ્રેસ પક્ષ, તેની તુષ્ટિકરણની નીતિ અને આરોપીઓનો સામાજિક અને નાણાકીય પ્રભાવ – આ બધાએ મળીને ન્યાયના માર્ગમાં અવરોધો ઉભા કર્યા.
કેસ કેવી રીતે નબળો પડ્યો
ઘણા પીડિતોએ પણ તેમના નિવેદનોથી પીછેહઠ કરી હતી. કેટલાકે લગ્ન કર્યા, બાળકો થયા, સંતાનો થયા. 30 વર્ષમાં શું બદલાતું નથી? આપણી સામાજિક રચના પર નજર કરીએ તો એવું ભાગ્યે જ બને છે કે કોઈ મહિલા પોતાના પુત્ર અને પૌત્રને ખોળામાં રાખીને 30 વર્ષ પહેલા પોતાના પર થયેલા ગુના સામે લડવા માટે કોર્ટના ચક્કર લગાવે છે.
કદાચ તે મહિલાઓ પણ આ જુલમને ભૂત સમજીને નિયતિના ખોળામાં પોતાનું જીવન જીવતા શીખી ગઈ હોય અને તેમાંથી મોટા ભાગના પોતાના હસતા પરિવારો વચ્ચે 30 વર્ષ જૂની વાર્તાને યાદ કરવા પણ માંગતા નથી.
હકીકતમાં ખ્વાજા મોઇનુદ્દીન ચિશ્તીની દરગાહનું કૌભાંડ લવ જેહાદથી શરૂ થયું હતું. હિંદુ છોકરીઓને ધાર્મિક ઓળખના આધારે જ ફસાવી દેવામાં આવી હતી. હિંદુ આશ્રમો અને ઋષિમુનિઓ પર અભદ્ર ફિલ્મો બનાવનાર જેહાદી બોલીવુડે પણ અજમેરના સેવકો દ્વારા આ બળાત્કાર કેસ પર કોઈ ફિલ્મ બનાવી નથી.
અજમેર દરગાહ પર દર્શન કરવા જતા હિંદુઓને ન તો દરગાહના ઈતિહાસ વિશે ખબર છે કે ન તો અહીંના ખાદિમોના હાથે દેશની સૌથી મોટી બળાત્કારની ઘટના વિશે. તેમને એ પણ ખ્યાલ નથી કે આ માત્ર કોઈ સૂફીની દરગાહ નથી, પણ ખબર નહીં કેટલી નિર્દોષ હિંદુ છોકરીઓની ચીસો પણ અહીં દફનાવવામાં આવી છે.